ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΜΙΛΑΕΙ ΑΣΧΗΜΑ, ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ;
Αχ αυτό το στόμα τους! Τη μια στιγμή λέει τις πιο τρυφερές κουβέντες και την άλλη τη μια βρισιά μετά την άλλη. Γιατί το κάνουν αυτό και πώς μπορούμε να τα βοηθήσουμε να σταματήσουν;
ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΒΡΙΖΕΙ;
Οι λόγοι αλλάζουν ανάλογα με την ηλικία. Στις μικρές ηλικίες συνήθως ο λόγος για τον οποίο ένα παιδί θα πει την πρώτη του κακιά λέξη, έχει να κάνει με το ότι απλά άκουσε τη συγκεκριμένη, άγνωστη μέχρι τώρα, γι αυτό, λέξη, και είδε πως το άκουσμά της προκάλεσε σε κάποιους, κάποια αντίδραση.
Στα μεγαλύτερα παιδιά και στα παιδιά της εφηβείας, έχει να κάνει πολύ με τη μίμηση. Στις πρώτες τάξεις του δημοτικού τα παιδιά μιμούνται συνήθως τους γονείς, που μπορεί να ακουστούν πάνω στο θυμό τους να λένε κάτι που δεν πρέπει. Ενώ στην εφηβεία μιμούνται κυρίως τους συμμαθητές τους για να δείξουν ότι κάπου ανήκουν.
ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΗ ΑΠΟΦΥΓΗ
Οι αντιδράσεις μας στο άκουσμα της πρώτης βρισιάς που θα βγει από τα χείλη του μικρού μας πρέπει να είναι πολύ προσεκτικές. Δηλαδή… ανύπαρκτες. Αν το παιδί δεν δει κάποια αντίδραση, τότε πολύ απλά θα σταματήσει να την επαναλαμβάνει. Ακόμα και το γέλιο που μπορεί να μας ξεφύγει όταν ακούσουμε ένα μικρό παιδί να βρίζει, φαίνεται πολύ δελεαστικό στα μάτια του γιατί καταλαβαίνει ότι τραβάει την προσοχή. Έτσι, προσπαθούμε να μείνουμε αμέτοχοι.
ΡΩΤΑΜΕ ΑΝ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΙ ΕΙΠΕ
Τα μικρά παιδιά δεν έχουν καταλάβει τι σημαίνει αυτό που είπαν και τα λίγο μεγαλύτερα δεν ξέρουν ακριβώς πώς να εξηγήσουν τη σημασία του. Έτσι με το να ρωτήσουμε τι σημαίνει αυτό που μόλις είπαν, βρίσκονται και οι 2 ομάδες παιδιών απροετοίμαστες. Η πρώτη δεν έχει ιδέα τι είπε, και η δεύτερη, είτε ντρέπεται είτε δεν μπορεί να το εκφράσει με λόγια. Όταν τα παιδιά καταλάβουν ότι δεν έχει νόημα αυτό που μόλις είπαν, είναι πολύ πιθανό να είναι πιο προσεκτικά την επόμενη φορά που θα σκεφτούν να το ξεστομίσουν.
ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ
Το να επικοινωνούμε στο παιδί μας τα συναισθήματά μας αλλά και να του δίνουμε να αντιληφθεί πως καταλαβαίνουμε και τα δικά του, είναι το κλειδί σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις. Φράσεις του τύπου: «Καταλαβαίνω πως τέτοιες λέξεις σου φαίνονται διασκεδαστικές, αλλά πραγματικά, αντί να γελάσω στενοχωριέμαι πολύ όταν σε ακούω να τις λες, δεν είναι κρίμα;», ή «Φαίνεται πως είσαι πολύ θυμωμένος και προσπαθείς να το εκφράσεις με αυτές τις κουβέντες, όμως δεν πιστεύω πως αυτό θα σε κάνει να ξεσπάσεις. Θες να προσπαθήσουμε να βρούμε μαζί κάποιον άλλον τρόπο;», είναι πολύ βοηθητικές.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Unverzagt, G. (2011). Χρειάζονται Όρια στα Παιδιά;. Αθήνα: Εκδόσεις Κλειδάριθμος.
Δείτε επίσης: ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΑΓΑΠΑΝΕ
Κλινική Ψυχολόγος
